2023
Deutsch unten
Deutsch unten
Hafensicht
Strooien van zand,
vluchtig en snel,
oeroud en zo weer voorbij
enkel met volledige aandacht
een lijn die niet stopt
tot de bezem komt
Voor Hafensicht heb ik een landkaart ontworpen rond de loop van de rivier de Hase, die moest verdwijnen voor de aanleg van het kanaal. Drie vrouwen tekenen in diepe rust een uur lang aan dit poetische beeld. Intussen ontrolt zich een hectische scene die de strijd rond bouw van het kanaal rond 1900 vertelt. De vernietiging van het zandschilderij is de apotheose van deze openingsscene. Vanuit hier ontvouwt zich de theaterfietstoer met oa een graafmachine en een installatie met zuilenprojectie: Hafensicht onder regie van Katrin Orth, geproduceerd door het Piesberger Gesellschaftshaus Osnabrück.
Deutsch unten
FreiSand
Waarop maandag de auto’s voorbijrazen werd op zondag door 35 burgers een grote zandtekening gemaakt. Florale motiven en ideeën voor herinrichting van de straat prikkelden de voorbijganger. De geconcentreerde tekenactie verstilde de deelnemers.
Während am Montag die Autos vorbeirasten, wurde am Sonntag von 35 Bürger*innen eine große Sandzeichnung angefertigt. Florale Motive und Ideen zur Straßenumgestaltung regten die Passanten an. Die konzentrierte Zeichenaktion beruhigte die Teilnehmer.
Deutsch unten
Zand / Sand
Strooien van zand,
vluchtig en snel,
oeroud en zo weer voorbij
enkel met volledige aandacht
een lijn die niet stopt
tot de bezem komt
Voor Hafensicht heb ik een landkaart ontworpen rond de loop van de rivier de Hase, die moest verdwijnen voor de aanleg van het kanaal. Drie vrouwen tekenen in diepe rust een uur lang aan dit poetische beeld. Intussen ontrolt zich een hectische scene die de strijd rond bouw van het kanaal rond 1900 vertelt. De vernietiging van het zandschilderij is de apotheose van deze openingsscene. Vanuit hier ontvouwt zich de theaterfietstoer Hafensicht onder regie van Katrin Orth, geproduceerd door het Piesberger Gesellschaftshaus Osnabrück.
Sand
Sand verstreuen,
flüchtig und schnell,
uralt und gleich wieder vorbei
nur mit voller Aufmerksamkeit
Eine Linie, die niemals endet
bis der Besen kommt
Für Hafensicht habe ich eine Karte rund um den Verlauf der Hase entworfen, die für den Bau des Kanals verschwinden musste. Drei Frauen schöpfen eine Stunde lang in tiefer Ruhe dieses poetischen Bild. Währenddessen entfaltet sich eine hektische Szene, die die Geschichte der Streit um den Bau des Stichkanals um 1900 erzählt. Die Zerstörung des Sandgemäldes ist die Apotheose dieser Eröffnungsszene. Von hier aus entfaltet sich der Theater-Rundgang Hafensicht unter der Leitung von Katrin Orth, produziert vom Piesberger Gesellschaftshaus Osnabrück.
Toen mijn lichaam begon te vertellenStokken Uitademen Verslappen VerslikkenStarenUitdrogen Lachen RimpelenVerkleuren Oplopen UitvallenTerugtrekkenOp een dag begon mijn lijf tegen me te praten. Ze zei: “Jij beschermt me. Je beschermt me tegen kou, hitte, honger en dorst. Tegen het zien en ervaren van verdriet, angst en boosheid. Je probeert mij fit en jong te houden, mijn tere huid te zachten. Je ver-mijdt risico’s om mij geen zeer te doen. Je omarmt me”. “Maar,” ging mijn lijf verder: “Net als ik, ervaren alle lichamen hartelijkheid, een glimlach, een volle buik, een tevreden blik; als ook: handen te kort, onrust in de maag, trillende benen, lege ogen of knagende tanden”. “Zou je hen daarom niet net zo beschermen als dat je mij beschermt?”. Onder de loep AanspannenOntspannen Bootcampen Verbranden Rijden Trekken Zoenen ZwetenHuilen KnarsetandenDrinken Schrijven Tekenen LopenMijn lichaam ging verder en vertelde over alle onderdelen waaruit zij bestaat, van de kleinste cellen, tot een groot rond gezicht. Ze vertelde over handen en vele andere ledematen. Over elle-boog, pink, linker bil, kin en een geslachtsorgaan. “Ze zijn met veel en allen verschillend en uniek” zei ze. Ze vroeg waarom ik haar, ‘mijn’ lichaam dan toch als geheel beschouw en bescherm, ondanks dat ze uit 60 biljoen verschillende cellen bestaat? Terwijl ik erover nadacht dat er meer cellen in mijn lichaam zijn dan mensen op aarde ging mijn lijf verder: “Alle anderen, mens en dier, zijn ook verschillend en met veel. Zij willen beschermd worden, net als ik. Ik die bestaat uit velen, allen zo verschillend”. En ze vroeg me meer. “Waarom hoor ik bij jou?” “In welk onderdeel zit jij? In de rug? In het hart? Het hoofd? De linkerdij? In allen tegelijk?” Vallen Lopen Optrekken Billenschuiven KruipenTrekken Afzetten Glijden UitstrekkenPivoteren Vashouden Reiken Kijken Zuigen Aanspannen InademenToen vroeg mijn lijf: “Je voelt geen pijn als een ander hoofdpijn heeft, maar waarom beschermt jouw hand jouw voet wanneer jij je kleine teen stoot? Waarom verzorgt jouw hand jouw voet en jij de ander niet?” Een beeld vormde zich in mijn bewustzijn. Een beeld van duizenden armen, benen, hoofden; hangend in de lucht. Een beeld waarin mensen ledematen uitkiezen, ze in een winkel-mand stoppen, er in grote letters ‘van mij’ op schrijven. Waarin ze de winkel uit lopen en fysieke en mentale sensaties beginnen te voelen, via de handen en voeten en neuzen en kleine tenen in hun mandje. Via die handen en voeten en neuzen en kleine tenen die zij hebben gekocht en niet via die handen en voeten en neuzen en kleine tenen uit een andere winkelmand. “Waarom? Waar is dat goed voor?”
Een dorpspomp van zuiver ijs,
hij smelt voor je ogen weg.
Prachtig transparant, twinkelende belletjes lucht
De druppels vallen snel, maar het ijs verdwijnt heel traag.
Is het een vraag over natuurlijke hulpbronnen,
die wij schaamteloos verbruiken?
Is het de pure vergankelijkheid?
Is het verbinden, de dorpspomp waar mensen elkaar ontmoeten met de vraag “hoe redden we ons klimaat?”
Het afgietsel van deze Franse dorpspomp lag al jaren in mijn atelier. Het wachten was op het juiste moment, de juiste plaats. Toen Gerard de Kleijn mij vroeg voor Expo Elleboog wist ik, nu is het tijd voor de ijspomp.
IJs als materiaal om beelden mee te maken duikt af en toe op in mijn werk. Het is een oerelement, maar ook heel vluchtig. Het verdwijnt onder je ogen. Het maakt vergankelijkheid tastbaar.
Eerder gebruikte ik het smelten als een trage motor voor een fysieke beweging. Nu is het eindelijk gelukt om het iis transparant in te vriezen. Het mag het in al zijn schoonheid een mentale beweging oproepen. Kan een bron zichzelf voorbrengen?
Tijdens het Amersfoorts Sportgala zet de stad sporters uit de Keistad een feestelijke avond in het zonnetje. Wie is dit jaar verkozen tot Sportman, Sportvrouw, Sporttalent en Sportploeg van het jaar?
De winnaars ontvangen de Amersfoortse Sportglobe, een speciale prijs ontworpen door Theo van Delft. Omroep EVA doet verslag van de aanbieding van de prijs.
over het ontwerp:
In gesprekken met sporters viel me één uitspraak bijzonder op: ‘Medailles zijn voor de buitenwacht, voor mij als sporter telt iedere overwinning op mijzelf.’ Door alsmaar te werken aan nog een betere versie van zichzelf stijgt de sporter boven zichzelf uit. Dit streven gaat verder dan de wereld van de sport alleen, het kan symbool staan voor de levenshouding die zo kenmerkend is voor deze tijd: het beste uit onszelf halen.
‘Mala Millingen’
3 juni 2017, op beide oevers bij Millingen aan de Rijn
Twee mensen, een man en een vrouw laten zich scheiden door de rivier. Eén dag lang maken zij beiden kralen voor een levensgroot kralensnoer. De reizigers op de pont maken de verbinding. Zij dragen de ketting naar de overkant en rijgen daar een nieuwe kraal aan het snoer. Daar neemt een andere reiziger het kralensnoer over en brengt hem weer terug. Zo reist de mala de hele dag over de rivier, heen en weer, van noord naar zuid, van hier naar daar. Bij iedere oversteek verzamelt hij weer een kraal, wordt langer en rijker.
Helpt u mee? Draag het kralensnoer dan naar de overkant.
Mala Millingen is een kunstproject van Marijke Schurink en Theo van Delft. Zij verblijven in de Telpost Millingen, verzamelen inspiratie en maken daar kunst. Op tweede pinksterdag 5 juni bent u welkom om daar te zien wat zij hebben verzameld.